Jeruzalem
Op de een of andere manier monden gesprekken tussen Basel (Palestijn, 32) en mij altijd uit in hetzelfde onderwerp: vrouwen. Basel zou een socio-antropologische studie op zichzelf kunnen zijn. Gesprekken met hem zijn altijd interessant (we zijn en raken het namelijk nooit met elkaar eens, voornamelijk omdat Basel een bijzonder slechte luisteraar is, maar dat terzijde) en de discussies raken dus vaak, tot vermaak van andere aanwezigen, redelijk oververhit.
Het begon deze keer met een opmerking van zijn kant, toen ik thee zette voor iedereen. Ter provocering zei hij met een twinkeling in zijn ogen dat ik een goede huisvrouw was. Voor ik het doorhad (het is ondertussen een sport geworden elkaar uit de tent te lokken) had ik al toegehapt en wierp ik hem toe dat hij mooi de afwas kon doen. Hierop raakten we verzeild in een discussie over de stelling ‘vrouwen in het westen zijn helemaal niet vrij’. Hier een aantal ‘argumenten’ die over en weer vlogen.
Vrouwen in het westen zijn niet vrij want in Frankrijk mogen moslima’s geen hoofddoek dragen op school. In repliek trek ik mijn laatje met mijn ‘Frankrijk-en-haar-secularisme’ verhandeling open. Vrouwen in het westen zijn niet vrij want ze durven geen nee te zeggen tegen drugs, sex en alcohol. Ik probeer dit met allerlei voorbeelden (en de hulp van Samer, 33, die 8 jaar in Finland woonde) te weerleggen, maar Basel wil er niet aan. Hij slaat mij om de oren met verhalen over losbandige vrouwelijke toeristes van Tsjechische, Belgische en Amerikaanse afkomst. Het argument dat westerse vrouwen in ieder geval de kéuze hebben om ja of nee zeggen, en dat daarin juist de vrijheid ligt, gaat er ook niet in. Vrouwen in het westen zijn niet vrij want ze moeten werken. Als ik dit weerleg met de uitspraak dat juist dit ze door de financiële zekerheid onafhankelijk (en dus vrij) maakt krijg ik te horen dat het toch nergens goed voor is als de man al geld verdient. Ik kan nog wel even doorgaan met deze lijst. En dat deden we dan ook…
Het uiteindelijke resultaat van de discussie is dat Basel de keuken uitstormt. Geschrokken kijk ik Samer aan, die mij verzekert dat Basel over maximaal drie kwartier met een glimlach op zijn gezicht weer voor onze neuzen zal staan. Basel raakt wel vaker oververhit. Blijkbaar is dit dus standaardprocedure. En zo geschiedt: Basel komt inderdaad terug. Met brede glimlach en kunefa (zoetigheid). En de vraag of ik thee wil zetten…
© Faraasha Middle East Training & Advisory